Galiba cevabı, insanın en kıymetli, en çocuk, en saf yıllarına duyduğu özlemde yatıyor… O yılları birlikte yaşadığı, o çocuk günahların, o saf keyif anlarının ortakları o yüzden bu kadar kıymetli oluyor…

O koca günden ve geceden o kadar çok şey birikti ki kalbimin en güzel köşesinde…

Bizi evimizde hissettiren, hayatımda hep “iyi ki….” diye andığım en kıymetlim, 25 yıldır sadece uzaktan haberlerini aldığım ama hep yanımda hissettiğim dostlarım, okulda iken hiç doğru düzgün sohbet edemediğim, sonrasında hep “keşke…”lerle içimi sızlatanlar, sarıldıklarında özlemin, dostluğun, sevginin tüm sıcaklığını sonuna kadar hissettiren hocalarım, yoldaşlarım, arkadaşlarım…

Gecenin ilerleyen saatlerinde hep beraber sarhoş olabilmek, en bet sesinle “eskimeyen dostlar”larla şarkılara eşlik edebilmek, hiç utanmadan duyduğun bütün oynak ezgilerde sahneye fırlamak, biriken sızılara birlikte gözyaşı dökmek ama bolca gülmek, kocaman gülmek…

Çok teşekkürler hepinize… varlığınız için, kattıklarınız için…