Ah keşke demeden

(Yeniden)

Sabah kalktığımda artık ‘uyuşukluk’ içerisinde kıvranmalarım olsun istemediğim gibi; bu yerel seçimin ardından da ‘keşke’ kendindensizliğinin yaşanmasını istemiyorum…

Siz tanık olmaz mısınız?

‘Destekledim ama pişmanım!’

‘Senin sözüne kandığım için oyumu verdim!’

‘Aslında oy verilecek adam oydu; yanıldım!’

 

* * *

Daha seçim sonrasının ‘ilk’ gününde yükselen bu ‘sesler’ karşısında; gelinde yerinizde ‘rahat’ durun, ‘sessiz’ kalın, ‘umursamaz’ olun!

Duramam ki…

İlk başta yaşamını ‘keşkeleşmeler’ üzerine kuranlara kızarım!

Dün ile bugün…

Daha ne geçti aradan da, başlarını çelik duvara çarpmışlarcasına acınırlar; anlamam!

Ne olmuştur?

Hangi kasırga, hangi deprem, hangi tusunami…

Üstelik ‘yolsuzlukları, yargıyı yönlendirmeyi, interneti susturmayı, düşündürmemeyi, biata ödül vermeyi, gözdağlarını’ buna ekleyecek olursam; kızgınlığın boyutunu biraz daha anlarsınız.

 

* * *

Keşkelerde, hep bir ‘pişmanlık’ gizlenmiştir!

Pişmanlığın içinde de ‘karar verme’ düzensizliği, ya da beceriksizliği…

İbrahim Tatlıses’in ‘keşkem’ şarkısında ‘gizlenmiş’ olan ‘teslimiyetçilik’ kadar, olayların içerisinde ‘yuvarlanma’ tutarsızlığı…

Düşünsenize:

Seninle çıkabilseydim…

Elinden tutabilseydim…

Kafelerde diskolarda…

Beline sarılabilseydim…

Evet, bunların olamayış ‘nedeni’ anlatılmadan söylenen bir şarkının dinleyici üzerinde bıraktığı iz, bu yerel seçim sonunda kendini gösterecek…

Nasıl mı?

Şöyle:

Seni tanımasaydım…

Mitinginde sarılmasaydım…

İnan bunlar olmazdı…

Bir oyumu vermeseydim…

 

* * *

Seçim sonrasının daha ilk günü yaşanacak ‘uyuşukluklar’ üzerine kurulu bir toplumun ‘bireyleri’ arasında olmamanın ‘koşulu’ yaşanları anımsama, anımsayışlarla yönelmedir.

Gelin bunu ‘bu kez’ başaralım…

Şunu söyleyebilelim:

‘Destekledim, sonuna dek arkasındayım.’

‘İyiki yüreğimin sesini dinleyerek karar vermişim.’

‘Adam gibi adamı desteklemekten hoşnutum.’

Toplum olarak buna büyük ‘gereksinim’ duyuyoruz çünkü.