“Resim sanatı, özgün ve eşsiz bir dildir.”[1] Doğa insan(lık) için, her gün, sonsuz güzelliğin resmini yapar; elbette “normal” sınırların ötesine

“Her karanlık kendisini sonlandıracak şafağın tohumlarını içinde taşır.”[1] Albert Einstein’ın, “Tarımı ihmal eden ülke intihar ediyor demektir,” vurgusu önemliydi ve

“Ölüler adalet için haykıramaz. Onlar için bunu yapmak yaşayanların bir görevidir.”[1] Daha yüksek duvarlar örülen yerküre, yerinden yurdundan edilen “Modern

“Çünkü şiir mutluluğa değil, direnmeyedir!”[1] Bertolt Brecht Temmuz 1937’de Madrid’deki konuşmasında, “Kültür halkın kolektif üretiminin ayrılmaz parçası ise; halkı ekmekten

“Bütün iyi şeyler güler. Yalvarırım gülmeyi öğrenin.”[1] Sanatın gücü müthiş bir şeydir. Tam da bunun için muktedirler sanattan korkar, kontrolleri

“Biz ki Yarınıyız halkın, Umudu, yüzakıyız, Hıncı, namusu… Şafakları, Taa şafakları Hey canım, Kalbim Dinamit kuyusu…”[1] Eleştirel bellek ile hakikâtın

“Uzağa bakmak, geçmişe bakmaktır!”[1] “Servet ve bolluk birçok insanı öyle büyüler ve sarhoş eder ki, sahip olanlar, onlara hükmedeceği yerde,

“İçimde o kadar ses var ki bazen gürültüden uyuyamıyorum.”[1] Gerçeğin ya da güzel olmayan dünyanın aynasında kimi zaman bulutlara, kimi

“Bir atın umudu yoktur. Onu, sırtında şakıyan kamçının umutsuzluğu yürütür. Bizim hikâyemiz de biraz böyle.”[1] Çok hızlı değişimler geçiren Çin,

“Edebiyat, içimizdeki donmuş denize inen balta olmalıdır.”[1] “Haksızlığa başkaldırmayan; şair, yazar olamaz… Neye yarar edebiyat bir itiraz, bir isyan barındırmıyorsa,”[2]

“Dayan yüreğim dayan, bir zamanlar daha kötüsüne dayanmıştın.”[1] Mesele coğrafyamız hukuk(suzluğ)u olunca, ister istemez “Argumentum baculium/ Sopalı delil”den yani “Delil

“Özgür olamayışın ortasında özgürlük benzeri bir şeyi dile getirir sanat.”[1] “Muktedirler sanattan korkar,”[2] saptaması; sonuna kadar haklıdır, doğrudur. Hassas bir

“Kapitalizm, insan gibi davranan makineler ve makine gibi davranan insanlar üreten bir sistemdir.”[1] Bebek katili Yeni Doğan Çetesi’nden Narin ve

“Bir kimsenin düşüncesini açıklayamaması köleliktir.”[1] İfade özgürlüğünün, çoğunlukla “hakaret” ya da “suç” ilan edildiği coğrafyamızda, Türkiye Cumhuriyeti Anayasası’nda 25. madde:

“Dünya yoksul çocuklara çöp muamelesi yapıyor, çöpe dönüşsünler diye.”[1] İnsan(lık) sürdürülemez kapitalist vahşetin kapkaranlık bataklığında debelenip dururken; hepimizi kuşatan çürümenin

“Devlet, kendi şiddetine ‘hukuk’ bireyinkine ise ‘suç’ adını verir.”[1] “Hukuk mu?” sorusuna verilen mutad yanıt, “Haec sunt praecepta iuris: Honeste

“Bilmezlikten değil, Fıkaralıktan Pasaporta ısınmamış içimiz Budur katlimize sebep suçumuz, Gayrı eşkıyaya çıkar adımız Kaçakçıya Soyguncuya Hayına…”[1] “Roboskî’nin üzerinden kaç

Temel DEMİRER “Gerçeği sonuna dek söylemeliyim.”[1] “Bir katilin, bir hırsızın başbakan olduğu bir cumhuriyette, dürüst kişilerin yerinin ya mezar, ya

Temel DEMİRER “Sinema benim için bir düştür. Estetizmin çeşitli öğeleriyle, ayık olarak gördüğüm bir düş.”[1] Sinema meselesinde -biliyorum- çokça yazdım.[2]

Temel DEMİRER “Selam olsun dört bir yana merhaba Akan kana düşen cana merhaba Hesap sorulacak güne merhaba Türküler söyleyen dile

Temel DEMİRER “Müzik herkesindir.”[1] Toplumsal hafıza müziğin notlarında saklı; o bir ışıktır ve dünya da onunla aydınlanır. Tam da bunun

Temel DEMİRER “Büyük bir güç mü istiyorsunuz? Size gösteriyorum: Hayal gücü!”[1] Kim ne derse desin; köleliğin başlangıcı olarak korku bir

Temel DEMİRER “Kapitalizm kendisini yarattığı suçlulardan korumak için cezaevine ihtiyaç duyar.”[1] (C)Ezaevleri, 12 Eylül’ü aratır hâlde.[2] Hastanede yoğun bakımda olması

Temel DEMİRER “Sinema hareketli imgelerle düşünmektir.”[1] Hep derim: İnsan(lık)ın ekmeğe ve düşe gereksinimi “olmazsa olmaz”ken; sinemanın düşünün gücü de asla