Adalete ağıt (adalet ağlarken tek gülen ihanettir)

Önce; genç, alımlı bir bakire seçtik…

Eline bir kılıç, // bir de terazi verdik.

Toplum, güvensin…

Kutsal bilsin; tapsın istedik!..

Gözlerini bağlayıp; adaletin sembolü bu olsun dedik!..

Ve sıkıca t e m b i h l e d i k !..

A d a l e t s i n!..

Mülke temelsin!..,

Akılsın,

İzansın…

Mizansın…

Vicdansın!..

Bakiresin… bağımsızsın,

Gözün bağlı… tarafsızsın;

Kılıcın var… caydırırsın…

**

Heyy haat!

Kocattık adaleti, uzun yargılamalarla;

O nazende bakire…

Yüzüne bakılmaz ucube oldu!..

Gönüllerden düştü önce;

Gitmedi kimse peşinden;

Tanrısal güven hepten kayboldu!..

Demedik; nazendedir adalet…

Bu kadar yüklenmeye gelmez;

“Zira; bu terazi bu kadar sıkleti çekmez!..”

Hadsiz yüklenince terazide mizan bozuldu;

Mizan bozulunca, çıkarcıya, yeni fırsatlar doğdu!..

Gizli tanık icat oldu;

Mertlik bozuldu;

Sert kayalara çarpınca adaletin kılıcı;

Ya kırıldı ya kör oldu!..

Güçsüzü… muhalifi kesti de;

Hanedanı-yalakayı-yandaşı…

Kesemez oldu;

Meğer…

Karanlığı beklermiş…

Tecavüz ehli;

Bekaret bozulup da, uçkur kopunca…

O güçlü; o narin: o saygı değer adalet;

Ortalık malı oldu;

Sade namus değildi yiten;

Onur, erdem, hukuk…

Beraberdiler;

Göremedi faillerini…

Göz-bağı sebep oldu!