0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Selma ERDAL

Tüketim toplumunu; “anneler günü” ve de “kadınlar günü” kesmemiş olmalı ki kadınların bir başka günü daha oldu; “kadına yönelik şiddeti durdurma” adına bir gün tahsis edildi Havva’nın kızlarına… Başlangıçta paneller, seminerler, konferanslarla günün anlam ve önemi söylev düzeyinde yansıtılır topluma ve daha sonrasında uyanık işletmeciler, pazarlamacılar üretirler sloganlarını, söylemlerini; “kadına attığınız her tokat için bir kırmızı gül” ya da “attığınız tokatla patlattığınız kulak zarı için bir pırlanta küpe, kırdığınız kol için bilezik, aldattığınız kadın sayısınca evliliğinizi yenilediğinizin simgesi bir pırlanta yüzük” vb. gibi…

Oysa toplumun kadına uyguladığı şiddet yalnızca dayak bazında mı ?…Ya yüreği yaralayan sözel şiddet ?… Kadını, kadınlığından bezdiren, onurunu ezdiren toplumsal baskıların neden olduğu tenselliğinden de daha çok canını acıtan tinsel şiddet?… Bunları bağışlatmak için şiddet gören kadından yalnızca erkekler değil, kadınlar da özür dilemek, bağışlanmayı istemek durumunda olmalı bana göre, bence; özellikle de kadınlar arası dayanışma yerine, yapılan dedikodular, karalamalar anımsandığında… Bundan böyle kadınlar kesinlikle dedirtmeliler birbirleri için; kadın kadının kurdudur sözlerini…

Biz Türkiye Cumhuriyeti Yurttaşları için 25 Kasım gününün anlamı işte bu: 25 Kasım 1925 Kılık Kıyafet Devrimi…
Ama toplumsal yapı geçirdikçe evrimi ve dönüştükçe erkekler de kadınlar da ilkel benliklerine… 25 Kasım günlerinde son yıllarda gündemde KADINA YÖNELİK ŞİDDET var, dolayısıyla uluslararası alanda da kadına yönelik artan şiddet var. İşte bu şiddeti durdurmak için de çabalar var, girişimler var. Ama değişen ne var?… Kadına yönelik şiddet durmuyor. Şiddetin yanı sıra kadın cinayetleri daha da artıyor. Sanki kadın cinayetleri; trafik kazaları gibi “az gelişmiş ülkelerde” nüfusu planlama yöntemi gibi “olumsuz” bir işlev görüyor. İnsanlık üçüncü bin yıla doğru çıktığı yolculukta, değerler bağlamında sürekli geriye sarıyor. Ve kadını İNSAN olarak görenlerin sayısı giderek azalıyor.
Oysa Ulu Önderimiz ATATÜRK; Türk Kadınına tanıdığı yurttaşlık haklarıyla KADIN ERKEĞİN EŞİDİR, EŞİTİDİR diye öğretmişti bu ulusa…
Ama…

Ne acıdır ki kadınlarımız da kendilerine altın tabakta sunulan ATATÜRK İLKE VE DEVRİMLERİ’nin değerini bilmek yerine, yabanın 25 Kasım gününden ya da 8 Mart gününden çözüm bekler oldular sorunlarına…

Tarlada pirinç arama kadın, evde bulgurun var; seni her alanda ve her anlamda yaşamda güçlü ve güvende tutacak hakların var. Onları iyice öğren; haklarına sarıl, şu gömüldüğün karanlıktan, güvensizlikten, umarsızlıktan kendini kurtar, ATATÜRK İLKE VE DEVRİMLERİ’ne çok daha güçlü sarıl!

Şöyle bir yaşama bakalım; yaşayanların, toplumun oyun alanına…

Çocuklar “anadan yetim” kalınca; Çocuk Esirgeme Kurumu’na bırakılır yetiştirilsin diye… Darüşşafaka’ya bırakılır okutulsun diye… Bu işin gerekçesine sıra gelince; çocuk annesiz kalmış. Baba ne de olsa erkek; bakamaz ki çocuğa… İşe mi gidecek, çocuklara mı bakacak?… Çocuklar “babadan yetim” kalınca; kadın, anne değil mi?… Çocuklarına atfedecek kendini, bahşedecek… Anneler verebilir mi hiç çocuklarını kendilerinin kurduğunun dışında bir başka yuvaya?… Hem ana hem de baba olacak çocuklarına… Ve de dosdoğru ekmek parası kazanmaya…Beslemek zorunda çocuklarını ve de okutmak…

Erkek; ölünce eşi, henüz kırkı bile çıkmadan, bakabilir yeni bir kadına…Çünkü o erkek; kim yıkayacak çamaşırlarını?… Ütüsü var, ortalık, yemek, bulaşık… Velhasıl işler karışık. Hemen erkeğe tedarik edilmeli bir kadın… Oysa kadın, yitirince eşini, erkeğini… Derleyip toparlamalı; eksik etekliğini…Ve hatta girmeli kara toprağa; eşinin, erkeğinin yanına?

Yeni bir yatağa girmek mi?… Hayır, kesinlikle olamaz, asla!

Erkek; iş yaşamında öncelikli… Kalırsa erkekten boş yer, kadına sıra gelir. Çünkü erkek eve ekmek götürecek!… Evin reisi, başkanı o… Ya kadın?… Ya o da eve ekmek götürmek zorundaysa; örneğin ölüm ya da boşanma nedeniyle parçalanmış ailesinin “reisi, başkanı, sorumlusu” olmak nedeniyle?

Yine de önce erkeğe iş?… Erkek; iş yaşamında rahat, pervasız… Kimse “asılmaz” ona ve de atılmaz bir skandal sonucu işinden… Dedikodusu da yapılmaz ardından; dul ya da boşanmış olduğu için…

Ya kadın?… Neleri göğüslemek, nelere katlanmak zorunda işini yitirmemenin yanı sıra bir de onurunu kurtarmak, kadınlığının namusunu korumak, sakınmak adına…

Ve mezara girerken bile insan dölü, olsa da o bir ölü; babasının değil, anasının adıyla girmekte kara toprağa… Mezar başında bile kadınlara kuşku ile “yosmalık” payesi biçilmekte, “anne belli doğuran olarak ama ya babasının kimliği doğru mu bakalım?” önyargısı eşliğinde…

Savaşta, kavgada, sövgüde, yergide; aşağılanan kadın… Mirasta, siyasette, ziyafette dışlanan kadın… Madden ve manen her türlü sömürüde; kimliği de, kişiliği de kaynar kazanda haşlanan kadın… Ve zorda kalınca Ademoğlu; arsızca sırtına yaslanılan kadın… Şu tüketim toplumu; sömüre, sömüre tüketemedi seni, senden yararlanmak adına, “önce canını yakıp, sonrasında da bağışlatmak istercesine kendini” armağan etti bir gün daha sen Havva kızı “kadın”a… Ve bu günün çıkışının ardından; kadına yönelik şiddeti durduracaklarmış güya… Kadın; doğru söyle ne olur ?… Sen kanacak mısın bu kocaman yalana?…