0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Kozan’da, aynı gazetede yıllarca ‘sayfa komşum’ olarak yazdığı doğasever, kitapsever, insansever yazılarından tanıdığım Yalın Kılıç’ın, babadan kalma evinin altındaki kitapevini ilk gördüğümde şaşkınlığımdan ‘başımın döndüğünü’ anımsıyorum.

Derme çatma raflara bilerce kitabı özelliklerine göre yerleştirmiş mahallenin, okulun, Kozan’ın çocuklarına ‘okuma sevgisi’ aşılamak için kendini ‘adamış’ bir isim Yalın Kılıç.

Bir bisikleti vardı. Genelde bisiklete binmediğine, yanında taşıdığına tanık olurdum. Bisikletin selesinde ‘hep’ kitapevi için bir şeyler taşırdı. Ya yeni bir raf için değişik ölçülerde ahşap, bazen masa üzerine naylon örtü, bazen yeni kitaplar…

‘En uzun üre senin yanında kalıyorum’ derdi. Kitapevinin yerinin darlığından, daha raflara koymadığı kitaplardan, ‘kodamanların’ göstermediği ilgiden, her şeye karşın bu çabasını bırakmayacağından söz ederdi. Yurdun dörtbir yanından gelen kutlamaları, çeşitli yazışmalarını, gelen kitapları anlatırdı…

Yaz aylarında Kozan’dan daha yoğun olan Horzum yaylasında yol üzerinde, kahvehanelere yakın bir bölgede ‘yayla kitapevi’ açtığını öğrenmiştim. Bir haftasonu Horzum’un yolunu tutmuştum, kitapevini görmek için…

Onbeş-yirmi metre karelik duvarları raflı, masanın başındaki çocukların kendi akranlarına verdikleri kitapları not alırken buldum Yalın Kılıç’ı. Görünce gözleri ışıldamış, çocuklara ‘gelin size kimi tanıştıracağım’ derken içten sevincini görmüştüm. Bir masa etrafında hep birlikte oturmuştuk. Kitaplardan, ilgiden konuşmuştuk. Çocukların ilgisinden dolayı hoşnuttu. ‘Çocuklara güveniyorum’ demiş, ‘buranın her şeyinden sorumlular’ diye de eklemişti….

Kitapevi sabah sekizde açılıyordu. İki çocuk iki saat süreyle burada gelenlerle ilgileniyor, saat onda gelecek olan iki çocuğa kitapevini bırakıyorlardı. Saat onsekize dek açık kalan kitapevinin anahtarı, bir gün sonra gelecek olana bırakılıyordu. Nöbet dönüşümü ‘yayla sonuna dek bu biçimde sürecek’ diyordu…

Kitapevinin duvarında asılı duran çok sayıda kuş lastiği (buna sapan diyen de var) ile küçük poşetlere konmuş taşalar ilgimi çekti. Yerimden kalktım, o köşeye yaklaştığımda altında yer alan yazıyı görgüm. Yazı ‘bir kuş lastiği getir, iki kitap götür’ tümcesiydi. Gülümsediğimi görmüş olmalı ki ‘düşündüğün gibi diyorlar; bu adam kocaman oldu çocuklardan, kitaplardan vazgeçmiyor,  akıllı değil bu adam, diyorlar biliyorum da, bende böyleyim işte gocaman yazar’ demişti o zaman gülerek.

Arada-bir gazeteye gittiğimde, orada karşılaşırdık. Bir de komşum Muhtar Sedat Kılıç’ın yanında… Hep güzellikleri konuşurdu. Gittiği köyleri, Horzum yaylasındaki evini, kitapları… Horzum’da ikincisini açamadığı kitapevi için üzülürdü. Horzum’da bir okur oluşturduğunu, onları artırmanın gerektiğini, çocukların sürekli arayıp kitapevini sorduklarını…

Güzellikler doluydu… Işık içinde uyusun…

***

Geçtiğimiz günlerde Çukurova Barış’ta Ali Güleryüz haberini yaptı.

Haberde otuz yıl önce başlayan bir uğraş, ahırın kitapevi’ne dönüşmesin, yetmişbin kitaı, şu an içinde bulunulan koşullar irdelenmişti.

Yalın Kılıç’ı iki yıl önce yitirdik. O zamandan bu yana kitapevine dönüştürdüğü ahırın kapası kilitli. İçerisinde binlerce kitap, içerisinde emek, içerisinde bilgi, içerisinde yaşam, içerisinde her şey olan ‘ahırdan kitaplık’ şu an ilgi bekliyor.

Gazetedeki haber şöyle başlıyor:

‘Adana’nın Kozan ilçesinde otuz yıl önce mühendis Yalın Kılıç babasından kalma evin ahırını kütüphaneye çevirerek ‘Yalın Kılıç Halk Okuma Evi’ adı altında hizmete sunuldu. Bugün aramızdan ayrılmış olan Yalın Kılıç’ın ülke genelinden kendi olanaklarıyla sağlanan yaklaşık yetmişbin kitap, ahır kütüphanede kilit altında. O kitaplar bugün özgürlüğünü, ailesi bir kütüphane yeri gösterilmesini istiyorlar…’

Kitapevi için Kültür Bakanlığı’ndan, Adana Valisi’nden, Kozan Kaymakamı’ndan, Büyükşehir Belediye Başkanı’ndan, Kozan Belediye Başkanı’ndan destek istiyorlar.

Yetmişbin kitap için daha sağlıklı bir ortam…

Çocuklar için,

Gelecek için,

Bilgiyi erdem sayabilmek için destek…

Yalın Kılıç o zaman daha rahat uyuyacak…

010617