Bayramda…

Bayramda “güzel şeyler olsun”.

Çocuklar el ele dolaşsın,

Anne-babalar çocuklarını kucaklasın,

Adı değil, kendi “bayram” olsun…

Dargınlar barışsın,

Ağıtlar gülüşe dönsün,

Ayrışma dili son bulsun,

Şekli değil, kendi “bayram” olsun…

***

Bayramı, “bayram” olmaktan uzaklaştıran kim?

Sokakta gezen yurttaş değil, kanımca…

Alım gücünün iğdişliğine inat;

Vitrin gerisinden neon ışıkları izleyen,

Yetmedi önünde diz çöken,

Yetmedi kırıp içine dalan,

Yetmedi buğulanmış gözlerle bakan…

Bayramı, “bayram” gibi yaşatmayan dar gelirli çalışan değil, ödeme yapamayan esnaf değil, işçi değil, emekli değil, eğitim-öğretim sistemi alt-üst olmuş öğrenci değil, düşüncesini söylemekten cezalar alan aydın değil, mutfakta tencere kaynatmakta zorlanan ev hanımı değil, yerel gazeteler değil…

***

Bankaları gördünüz mü yine bilmiyorum…

Kasalarındaki “paraları” satabilmek için, tevilere verdikleri reklamlara ne denli harcamalar yaptıklarını bilen var mı bilmiyorum!

Deniyor ki…

“Dokuz günlük bayramda ‘bayram krediniz bizden’!”

Mutlu, gülebilen, ekonomik sıkıntıdan etkilenmeyen, nasıl kazandıkları bilinmeyen ‘aile tiplerini’ karşımıza getirerek, bankalara koşmamızı istiyorlar!

Bankalara koşacağız, çalışmadığımız günlerin karşılığını dokuz günde bitireceğiz; ya sonra?

Bankalar her zamanki gibi kazanacak, oteller bu kazançtan paylarını alacak…

Ya yurttaş, ya kredizede…

Dokuz günde bitirdiğini yıl boyunca yerine koymaya çalışacak!

Onlar için, “her gün bayram” olsun!

***

“Her gün bayram” deyince…

Adana sokaklarını, caddelerini gördünüz mü bilmiyorum.

Seyhan Belediyesi bayram öncesi;

“Seyhanlıya her gün bayram” afişleri asılmıştı birçok yere!

İçimden, ‘deli mi ne’ geçti birden!

“Seyhanlıya her gün bayram”, iri başlığın altında da ‘küçük’ notlar vardı;