0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Mehmet Halil ARIK

2024’ün 10 Şubat’ı, 1969’un 10 Şubat’ına götürüyor beni… Bana devletimin güvenerek “Sen öğretmensin –öğreteceksin” beratını verip “adam” saydığı gün geliyor aklıma…

Devletim beni, aydınlık günler için hizmet çarkına dahil ediyordu 10 Şubat 1969’da.

İşte o günler ve devamında, bir günlük mesai içi serüvenim:

ODTÜ…

6 Ocak… ABD büyükelçisi Komer’in arabası yakılmış ve üniversitemiz süresiz kapatılmıştı. Suçun failleri aranmakta okul içinde, yurtlarda, kantinlerde… 8 Kişi alınmış içer. Yusuf Aslan ve Hüseyin İnan da var aralarında.

Üniversite mevcudu 3500… 2800 kişilik dilekçe verilmiş savcılığa, “Komer’in arabasını ben yaktım, hem de tek başıma!” …. “Devirdim yaktım!”

Okulun kapatılması ideallerimi ertelemişti. Zira tek dersim vardı, Mezun olur olmaz da Milli eğitim Bakanlığı’ndan atanmamı isteyecektim. Kolejlere öğretmen yetiştirilmek üzere burs almıştım ve öğretmenlik dışında hiçbir çalışa alanı da düşünmemiştim. ODTÜ’ye gelirken, babamla aramızdaki bir sözleşmenin gereğiydi burs alıp ona yük olmamak.

Vali, büyükelçi, bakan olacak değildim ya!… Onu “Öğretmen Babası” yapma sözümü yerine getirecektim. (Nereden bilirdim ki yıllar sonra benim aklımdan geçiremediğim o sıfatlara öğrencilerim sahip olacak!)

İtirazlar yapılmış okulun kapatılmasına. (Konuyu üstlenen hukukçulardan birisi de Sevgili Uğur Mumcu idi.)  İtirazlar sonuç verdi ve 15 Ocak’ta Danıştay kararı ile okul açıldı. Şubat ile birlikte de sınavlar başladı.

Ve Tarih; 10 Şubat, 1969. Son sınavım

İşte bir mesai süresi içindeki maceram da o gün başladı.

Sınav başlangıcı Sabah: 8:40, bitiş 9:40. … Hocama notumu değerlendirip Kayıt Kabule iletme ricası…

Önce Hoca’mdan itiraz gelse de, açıklama yapınca ricamın karşılık görmesi…

Saat 10: Kayıt Kabuldeyim.

Saat 10:30: Okuldan mezuniyet belgemi (çıkma) almam…

Saat 11:30 Bakanlık’tayım.

Saat 11:45: Bakanlık Kolejler Şube Müdürlüğü’ndeyim. Karşımda Şube Müdürü İlhami Çokar…

Alkışla ve sevgiyle karşıladı beni, burs alanlar içinde ilk göreve başlayacak olan bendim.

Saat: 12:30 Kararnamem elimde… Devletin bana verdiği. “Sen öğretmensin – Öğretmeye yetkilisin” belgesi… Genç, idealist, bir ’68 Kuşağı neferi… Sanki sefer görev emri almış kadar değerli…

Saat: 13:00 Mehmet Halil Arık Öğretmen, Sefer Görev emriyle Ayaturizm’le Eskişehir yolcusu…

Görev yeri: Eskişehir Maarif Koleji, Kimya Öğretmenliği… İdealist eğitim neferi!

Saat 16:15 Mehmet Halil Arık öğretmen Eskişehir garajında, ankesörlü telefon başında!

Sarı sayfalardan araştırıp bulduğu Maarif Koleji okul idaresine telefon etmekte…

“Ben OKULUMUZUN yeni kimya öğretmeni – vakit de geç oldu ama biraz geciksem evraklarımı teslim edecek bir yetkili bulabilir miyim?” Saat: 16:45

Karşıdan sevecen tok bir ses: “Hocam hoş geldiniz… Ben okulun Baş muavini (Müdür başyardımcısı) Hasan Saltan!… (Rahmetle ve saygıyla yad ederim)

Saat 17.10: taksiyle okuldayım… Ve tarih hala 10 Şubat 1969…

Ve Mehmet Halil Arık; T.C. 657’ye tabi bir görevli.

İşte böyle azimli, kararlı ve idealist bir ’68 kuşağı neferi olarak, öğrencilikten öğretmenliğe geçişim… Ayni gün içinde!…

*

Ve tarih şimdi: 10 Şubat 2024…   Yarım asrı birkaç adım aşmış o günden bugüne!…

DEVLET, AYNI DEVLET!… Devletin bu gün öğretmene olan ihtiyacı dünden daha mı az ki; de o gün bir günün mesai saatleri içinde öğrencisini mezun edip, öğretmen yapan devlet, bu gün 6 yılda, 10 yılda atamasını yapamıyorsa kimde arayalım aymazlığı!?…

Ve daha da, beteri onca masraf edip eğittiği vatandaşının atamasını hiç yapamıyorsa, bu devlet niye var? Kimler için var?

Ne yazık ki yüzbinler bugün atanamamanın kahrıyla çürütmekte ömürlerini…

Kime haram olsun hayat?

Onca ideallerle mezun olan öğretmenlik rüyaları görenlere mi?

Üç –beş maaşla keyif süren haramilere mi?

Ülkeyi bu duruma sürükleyen kifayetsiz ihtiras ehline mi?

Kime?   Kime? Kime!

Not: Atanamayan yüzbinlercesinden, bir öğretmen kardeşimizin kahreden intiharına dair bir şiirimi de (birkaç gün içinde) paylaşmak isterim sizlerle… 10 Şubat 2024