0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Bu soruya önce kendim cevap vermek isterim, bilirsiniz iletişim önce kişinin kendisiyle başlar ve benim gibi yazan insanlar da önce kendisiyle, sonra hiç göremeyeceği bir kitleyle iletişime geçer.

Aslında pekiyidir bu sistem, hem “sus artık” diyen yok, hem acaba beni dinliyor mu? Diye bir düşünce gelişmiyor, hem de yazdıklarıma itiraz eden olmuyor.

Zaten bütün derdim şu yazdıklarımdan dolayı, biraz bir şeyler değişebiliyor mu? İlgili insanlar bu kadın yazıp duruyor, acaba doğru mudur? Diyerek fark edebiliyorlar mı? Hepsi bu…

Kitle bir süre sonra sağır, dilsiz, kör olur bilirsiniz, birileri gece fenerini arada bir yakmalı ki görmeyen gözler, duymayan kulaklar, konuşmayan ağız harekete geçsin.

Neyse neydi sorumuz? Senin hayatın kaç para?

Sahi kaç Para?

Benim hayatım;  biraz gülümseme, biraz iyilik, biraz güven, biraz dürüstlük yani anlayacağınız çok para.

Ya… Diğer insanların?

“Herkesin bir bedeli vardır” der bir arkadaşım… Eğer bu bedeli ödemeye razıysan mutlaka bu bedelin karşılığını da ödersin öyle ya da böyle.

Bir ortama gittiğimizde eğer resmi bir toplantı ya da üst düzey yöneticileriyle ya da jet sosyeteyle (ki sosyete aslında çok önemli bir kavramdır bilen bilir) yapacağımız toplantıda üstümüze başımıza dikkat eder, en düzgün kıyafetlerimizi giyeriz. Eğer belirli markalar giymişsek aslında bedelimiz o kadardır…

Neden mi? Hiç denediniz mi bilmem, o insanlarla dışarı da normal kıyafetinizle karşılaştığınızda sizi tanımazlar. Zira urbanız değişmiştir.

Peki, siyasi ya da sivil bir topluma dâhilsek ve yönetime yakınsak bize onların yanındayken hürmet ediliyorsa… İşte, bedelimiz yanımızdakilerin gücü kadardır…

Neden mi? Çünkü tek başına kaldığımızda, o hürmet edenler bize selam bile vermezler.

Makam Mevki sahiplerini geçersek ayıp olur…

Onların bedeli de oturdukları koltuk kadar, hepsi bu, bir karış koltuk!

Neden mi? O koltuk yüzünden eser gürlerler ama altlarından koltuğu çektiğinizde kükreme birden, sinek vızıltısına dönüşür.

Birde bile bile lades olan ağabeyler, ablalar vardır.

Maddi gücünün dışında, yaşını başını almış  hiçbir vasfı olmayan ağabeyin yanında muhteşem özelliklere sahip  ablanın  veya hiçbir vasfı olamamış  ablanın yanında,   yine muhteşem özelliklere sahip bir ağabey ya da abla…Bu da onların bedeli !

Neden mi? Adam iflas ettiğin de gemiyi ilk terk eden kadın olur, güçlü olan kadınsa adamın işi bittiğinde yine terk eden adam olur… O, yüzdendir ki  varlık ve güç gittiğinde aşk birden buhar olur ve siz yalan bir dünyanın içinde, ihanet, mutsuzluk, hüsran ve kendini kandırma bedelini ödermiş olursun.

Anlayacağınız hepimizin, herkesin bir bedeli vardır…

 O yüzden oturup düşünmeli…

Sahi benim hayatım kaç para?

Ve… Güzel kıyafetler, makam, mevki, para, şöhret, güç denilen bu olgular elinizden bir gün kayıp gitmesine rağmen, hala saygınlığınızı koruyabiliyor her şeye rağmen yanınızda dik duran insanları barındırıyorsanız, sizin bedeliniz paha biçilmez…

“Sahi senin hayatın kaç para” dediklerinde, “seninkini bilmem ama benim hayatıma ne senin gücün yeter, ne yüreğin” dediğimizde, işte o zaman aslında herkesi satın alamayacağınızı anlatmış olursunuz….

Belki hiçbir zaman son model araba, lüks ev, en iyi marka kıyafet ya da en lüks lokantalarda yemek yiyemeyeceğim, ancak biliyorum ki hayatıma kimse fiyat biçemeyecek…

Hayatı ne sürede yaşarız, hangi şartlarda olacağız, zamanımız nereye kadar, bütün bunları hiç bilemeyeceğiz, ancak net bilinen bu süreçte onurlu yaşamımızı sürdürmek için, inadına hak için, adalet için, eşitlik için direnmek ve hayata bir iz bırakabilmektir, insanın bedeli…

Bunun içinde hayatımıza bedel biçtirmeden tek bedelin doğruluk, güven, itibar, dürüstlük olacağını herkesin gözüne sokmalıyız…

Güç; insanın dış görünüşü, mevkisi, parası değildir. Güç; “hiçken, çok olmayı başarabilmektir.” O yüzden insani değerlerinizi hiç kaybetmeyin.

Bu soruyu kendinize sorun; “Sahi, hayatımın bedeli kaç para?”

Şimdilik her zaman olduğu gibi hoşça kalın, akıl ve bedeninizin sağlığını korumaya çalışın!