Seslenirken utanıyorum Atam…

Cumhuriyet yaralı, siyaset kirli Alkışlarla aymazlığa cesaretler verildi… Laiklik bitti... Neredeyse yasalardan silindi. Hakimiyet kayıtsız şartsız halkın demiştin hani, Bu ne iştir, akıl fikir ermiyor… Yasalar öncelikle ulemadan(!) geçiyor. Bu gün türban… yarın çarşaf yer alacak mecliste, Yıllarca ekildi bu uğursuz ayrık otları, Hasat devri geldi, ekilen biçiliyor. Bizler de masum değiliz, hep sustuk Ata’m… Yazık!... Seyrettik, yıllar süren aymazlıkları. Cumhuriyet ilelebet yaşayacak demiştin, İlk görevi güvendiğin gençliğine vermiştin!... Bilemedik şu sözlerin kerametini… Çözemedik hikmetini… uyuduk Ata’m!. Unuttuk… Oysa demiştin Atam!... “Sahipsiz vatanın batması haktır, Sen sahip çıkarsan, bu vatan batmayacaktır!.” Hesapta yanıldık affeyle Atam!... Çözemedik Damat Ferit’lerin ihanetini… Su uyur da, uyumazdı ihanet; Ciddiye almalıydık, irticanın ayak sesini… Hikmetyar’la dizdize dostluk sürerken, Almalıydık geleceğin işaretini… Ne büyük gaflet!... Atam!... Affet!...